തരൂരിന്റെ ഇസ്രയേല്‍ ബാധ

ഇസ്രയേലുമായി താദാത്മ്യം പ്രാപിക്കാനുള്ള പ്രേരണ ഇന്ത്യക്കാരില്‍ വര്‍ധിച്ചുവരികയാണെന്ന് ശശി തരൂര്‍. ഇന്ത്യയും ഇസ്രയേലും നേരിടുന്നത് ഒരേ ശത്രുക്കളെയാണെന്നും ഇസ്രയേല്‍ ദിനപത്രമായ 'ഹാരെറ്റ്സി'ല്‍ എഴുതിയ ലേഖനത്തില്‍ തരൂര്‍ സമര്‍ഥിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു. 15 കോടി മുസ്ളിങ്ങളുള്ള ഇന്ത്യ പരമ്പരാഗതമായി പലസ്തീന്‍ പക്ഷത്തായിരുന്നെങ്കിലും മുംബൈ ഭീകരാക്രമണത്തോടെ ഇതിന് മാറ്റം വന്നതായി മുന്‍ യുഎന്‍ അണ്ടര്‍ സെക്രട്ടറി തന്റെ ലേഖനത്തില്‍ പറയുന്നു.

 ഹമാസ് അധീനതയിലുള്ള മേഖലയില്‍നിന്ന് തീവ്രവാദികളെ തുരത്താന്‍ ഇസ്രയേല്‍ പ്രകടിപ്പിച്ച നിശ്ചയദാര്‍ഢ്യം ആവേശകരമാണ്. ഇസ്രയേല്‍ചെയ്തത് എന്തുകൊണ്ട് ഇന്ത്യക്ക് ആയിക്കൂടാ എന്ന ചോദ്യം പലരും ഉയര്‍ത്തുന്നു. 

 തരൂരിന്റെ 'ഒലിപ്പീരു' ലേഖനത്തിന്റെ പൂര്‍ണ്ണ രൂപം താഴെ :

Last update - 12:04 23/01/2009  

India's Israel envy

By Shashi Tharoor

NEW DELHI - As Israeli planes and tanks were exacting a heavy toll on Gaza, India's leaders and strategic thinkers were watching with an unusual degree of interest - and some empathy.

India's government, no surprise, joined the rest of the world in calling for an end to the military action, but its criticism of Israel was muted. For, a

s Israel demonstrated anew its determination to end attacks on its civilians by militants based in Hamas-controlled territory, many in India, still smarting from the horrors of the Mumbai attacks in November, have been asking: Why can't we do the same?

For many Indians, the temptation to identify with Israel was strengthened by the terrorists' seizure of the Chabad House, and the painful awareness that India and Israel share many of the same enemies. India, with its 150 million Muslims, has long been a staunch supporter of the Palestinian cause, and remains strongly committed to an independent Palestinian state. But the Mumbai attacks confirmed what has become apparent in recent years: The forces of global Islamist terror have added Indians to their target list of reviled "Jews and crusaders." 

Just as Israel has frequently been attacked by rockets fired from across its border, India has suffered repeated assaults by killers trained, equipped, financed and directed by elements based next door, in Pakistan. When president George W. Bush's press secretary equated members of Hamas with the Mumbai killers, her comments were widely circulated in India.

Yet there the parallels end. Israel is a small country living in a permanent state of siege, highly security-conscious and surrounded by forces hostile to it; India is a giant country whose borders are notoriously permeable, an open society known for its lax and easygoing ways.

Whereas many regard Israel's toughness as its principal characteristic, India's own citizens view their country as a soft state, its underbelly easily

 penetrated by determined terrorists. Whereas Israel notoriously exacts grim retribution for every attack on its soil, India has endured with numbing stoicism an endless series of bomb blasts, including at least six major assaults in different locations in 2008 alone. Terrorism has taken more lives in India than in any country in the world after Iraq, and yet, unlike Israel, India has seemed unable to do anything about it.

Moreover, whereas Israel's principal adversary is currently Hamas, India faces a slew of terrorist organizations - Lashkar-e-Toiba, Jaish-e-Mohammad, Jamaat-ud-Dawa and more. But, whereas Hamas operates

 from Gaza without international recognition, India's tormentors function from Pakistan, a sovereign member of the United Nations. And that makes all the difference.

Hamas is in no position to repay Israel's air and ground attacks in kind, whereas an Indian attack on Pakistani territory, even one targeting terrorist bases and training camps, would invite swift retaliation from the Pakistani army. And, at the end of the day, one chilling fact would prevent India from thinking that it could use Israel's playbook: The country that condones, if not foments, the terror attacks on India is a nuclear power.

So India has gone to the world community with evidence that the Mumbai attacks were planned in Pakistan and conducted by Pakistanis who maintained contact with handlers there during the operation. While India had briefly hoped that the proof might enable Pakistan's weak civilian government to rein in the malign elements in its society, the Pakistani authorities' reaction has been one of denial.

Yet no one doubts that Pakistan's all-powerful military intelligence has, over the last two decades, created and supported terror organizations as instruments of Pakistani policy in Afghanistan and India. When India's embassy in Kabul was hit by a suicide bomber last July, American intelligence sources revealed that not only was Pakistan's Inter-Services Intelligence behind the attack, but that it made little effort to cover its tracks. The ISI knew perfectly well that India would not go to war with Pakistan to avenge the killing of its diplomatic personnel.

The fact is that India knows that war will accomplish nothing. Indeed, it is just what the terrorists want - a cause that would rally all Pakistanis to the flag and provide Pakistan's army an excuse to abandon the unpopular fight against the Taliban and Al-Qaida in the west for the more familiar terrain of the Indian border in the east. India's government sees no reason to play into the hands of those who seek that outcome.

Yet, when Indians watch Israel take the fight to the enemy, killing those who launched rockets against it and dismantling many of the sites from which the rockets flew, some cannot resist wishing that they could do something similar in Pakistan. India understands, though, that the collateral damage would be too high, the price in civilian lives unacceptable, and the risks of the conflict spiraling out of control too acute

 to contemplate such an option. So Indians place their trust in international diplomacy and watch, with ill-disguised wistfulness, as Israel does what they could never permit themselves to do.

Shashi Tharoor is an Indian novelist and commentator, and a former under-secretary-general of the United Nations. Copyright: Project Syndicate. 

ഇറാക്കിനു ശേഷമുള്ള ലോകത്തില്‍ ഭീകരപ്രവര്‍ത്തനം മറ്റേത് രാജ്യത്തിനേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ ജീവനഷ്ടം ഉണ്ടാക്കിയത് ഇന്ത്യയിലാണെന്നും എന്നാല്‍ ഇസ്രയേലിനെ പോലെ ഒരു ശക്തമായ തിരിച്ചടി നല്‍കാന്‍ ഇന്ത്യക്ക് സാധിക്കുന്നില്ലെന്നുമുള്ള "നിരാശ" പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന തരൂരിനോട് ചോദിക്കാനുള്ളത് ഇതാണ് :

• ഇന്ത്യയില്‍ 15 കോടി മുസ്ലീങ്ങളുള്ളതുകൊണ്ടാണോ സര്‍ ഇന്ത്യ പാലസ്തീനോട് നയതന്ത്രപരമായ അനുഭാവം പുലര്‍ത്തിയിട്ടുള്ളത് ? 
• പലവിധ രാഷ്ട്രീയ കാരണങ്ങളാല്‍ ദേശീയ,അന്തര്‍ ദേശീയ ശ്രദ്ധ നേടിയ ഒരു ന്യൂനപക്ഷ ആരാധനാലയത്തെ ഇടിച്ചുനിരത്തിയ കുറേ കാവി-കുങ്കുമപ്പൊട്ടുവാദികള്‍ പൊതുപ്രവര്‍ത്തന രംഗത്ത് മാന്യന്മാരായിരിക്കു
  
  
  ന്നത് കണ്ണില്പ്പെടാത്തതാണോ സര്‍ ? അവരെന്താ ഭീകരന്മാരല്ലേ സര്‍ ? രാജ്യത്തിന്റെ അഖണ്ഡതയ്ക്കും സുരക്ഷയ്ക്കും സദാ വിഘാതമായ അവരെ തുരത്താന്‍ എവിടെയാണ്  സര്‍ ഇന്ത്യ ബോംബിടേണ്ടത് ?
  
• ബോംബേയിലെ വര്‍ഗ്ഗീയ കലാപങ്ങളിലും ഗുജറാത്തിലും സംഘപരിവാരികള്‍ ആസൂത്രണം ചെയ്ത്  നടത്തിയ അതിഭീകരമായി  മുസ്ലീം കൂട്ടക്കൊലകളും താങ്കളീപറയുന്ന "ഭീകരപ്രവര്‍ത്തനത്താലുണ്ടായ ജീവഹാനി"യില്‍ പെടുമോ സര്‍ ?
• മുംബൈ ആക്രമണത്തിന്റെ പേരില്‍ താങ്കള്‍ ഒലിപ്പിക്കുന്ന ഈ മുതലക്കണ്ണീരും ഒരു ഇന്തോപാക്ക് യുദ്ധം നടപ്പിലാക്കാനാവാത്തതിന്റെ നിരാശയും രാജ്യത്ത് ആസൂത്രിതമായി നടത്തപ്പെട്ട ന്യൂനപക്ഷ ഹിംസയുടെ കാലത്ത് കണ്ടില്ലല്ലോ സര്‍ ?അന്ന്‍ ലോകരാജ്യങ്ങള്‍ക്കു മുന്നിലും അന്താരാഷ്ട്ര മനുഷ്യാവകാശപ്രസ്ഥാനങ്ങള്‍ക്കു മുന്നിലും നാണം കെട്ട ഇന്ത്യയെപ്പെറ്റി താങ്കള്‍ക്കോര്‍മ്മയുണ്ടോ സര്‍ ? അതോ അന്ന് കെട്ട നാണം നാണമല്ലേ ?
• ഒന്നിനു പുറകേ ഒന്നായി ന്യൂക്ലിയര്‍ ബോംബുകളും ബാലിസ്റ്റിക് മിസൈലുകളും ഉണ്ടാക്കിപ്പരീക്ഷിച്ചിട്ടും, കേന്ദ്ര ബജറ്റില്‍ നിന്നും 85,000കോടി രൂപയോളം പട്ടാളത്തിനും ആഭ്യന്തര സുരക്ഷയ്ക്കും വകനീക്കി വച്ചിട്ടും എന്തേ "India's[...] underbelly [is] easily penetrated by determined terrorists" എന്ന അവസ്ഥവരുന്നു സര്‍ ?
• ഒരു ബോട്ടും കൊണ്ട് ഏതു രാജ്യക്കാര്‍ക്കും വന്നു കയറാവുന്ന ഒരു തുറമുഖമായി നമ്മുടെ Financial Capital എന്തേ മാറി സര്‍ ?
• പുരോഹിത്തിനെ പോലുള്ള പട്ടാള ഉദ്യോഗസ്ഥര്‍ പോലും ഭീകരപ്രവര്‍ത്തകര്‍ക്ക് ബോംബുണ്ടാക്കാന്‍ ഒത്താശചെയ്തുകൊടുക്കുന്നത് കാണുന്നില്ലേ സര്‍ ?
  

സര്‍ നയതന്ത്രം പഠിച്ച സ്കൂള്‍ എവിടെയാണു സര്‍ ? ഈ സാറിനു പറ്റിയ പാര്‍ട്ടി കോണ്‍ഗ്രസ്സല്ല, ബി.ജെ.പി ആണ്. പറ്റിയ കൂട്ട് വരുണ്‍ സഞയ് ഘാംഡിയും.